Jannetje
Toen ik Jannetje had gekocht begin 2002 en in de havens van Rotterdam en op de Rietbaan bij Hendrik-Ido-Ambacht lag werd er de eerste jaren niet meer geschilderd, ja de stuurhut, het dek, de romp, maar geen bomen of bossen, geen olieverf op doek of paneel. Ik verbouwde mijn scheepje ontwierp de leefruimte, van tweedimensionaal naar driedimensionaal. Even bevredigend.
Het was een wereld van staal en industrie waarin ik leefde en die me boeide op dat moment. Ik besloot een havenschilder te worden om opportunistische redenen; ik wilde interessante ligplaatsen. Niet veel later toen ik echt ging varen bleek ik me als vanouds toch beter te voelen buiten op de rivieren. Kortom ik trok van de havenstad de natuur weer in.
waterland Nederland
De IJssel bij de Ravenswaarden van Gorssel
Brede rivieren, traag door oneindig laagland.
Ik woon er op. Beweeg er op.
De bocht in de IJssel is te bereiken vanuit het zandgat van Gorssel, een kwartiertje stroomopwaarts met de kano. Even goed aanpoten, longen juichen, schouders malen, bloed stroomt op de IJssel. In de herfst komt de zon daar achter die bocht, achter die boom daar links, op. De boomvormen staan perfect. De zon belicht het beeld samen met de ochtendmist steeds anders. Monet had ook zo’n bocht op de Seine, die hij keer op keer schilderde. Daar moet ik vaak aan denken. Aan dat zoeken van hem in het ongrijpbare roze van die ochtenden. Deze compositie is ook een hit. Bidden dat er geen schip over de IJssel komt. De spiegel niet gebroken. Dan is er dat moment vlak voordat de zon door de bomen, mist of wolken prikt. Ik verlang er immer naar daar op dat moment te zijn.