Ik was bij haar overlijden en bij het afleggen. Verzorgde haar lichaam, haar kont en haar kut, haar vingers, haar tenen. Bepoederde en smeerde in. Zocht schone kleren uit en toen was er dat moment dat ze daar opeens naakt lag.
Met de dood verzoend. Schoon, als in het Vlaams, mooi. Terug naar het niets, letterlijk, enkel botten, enkel omhulsel. De huid strak en droog als vacuumgetrokken perkament, al het vlees verdampt, alle voorraden gebruikt, de boel netjes achtergelaten, ook eindelijk vrede met haar dochter. Tevreden kop.
Ik heb daar een paar foto’s van gemaakt. Vanwege de schoonheid. Uiteindelijk heb ik die hete zomer van 2018 met kleurpotlood dat lichaam helemaal betast. Ze hield er niet van om aangeraakt te worden, of aan te raken. Haar dood vierend. Mijn geboorte daaruit. Daar uit.
