Ik was bij haar overlijden en bij het afleggen. Verzorgde haar lichaam, haar kont en haar kut, haar vingers, haar tenen. Bepoederde en smeerde in. Zocht schone kleren uit en toen was er dat ik haar zo zag.
Met de dood verzoend. Schoon, mooi. Terug naar het niets, letterlijk, enkel botten, enkel omhulsel. De huid strak en droog als vacuümgetrokken perkament, alles verbruikt, de boel netjes achtergelaten. Tevreden kop.
Ik heb daar een paar foto’s van gemaakt. Uiteindelijk heb ik die hete zomer van 2018 met kleurpotlood dat lichaam helemaal betast. Ze hield er niet van om aangeraakt te worden, of aan te raken. Haar dood vierend. Mijn geboorte daaruit. Daar uit.
